Ik ben opgegroeid met twee Bouviers. Eerst hadden wij Asta en Boris, broer en zus. Nadat beide honden er niet meer waren kregen wij Amber en Atos, ook broer en zus. Het waren allemaal schatten van honden.
We konden ze uitlaten zonder riemen, waren prima met andere honden en gingen nooit de confrontatie aan, ze wilden alleen maar bij je liggen en geaaid worden.
Helaas zijn de honden nooit ouder geworden dan hooguit 11 jaar. Wat ik mij kan herinneren van Asta en Boris, is dat Boris overleden is terwijl er bloed voor en achter uit hem liep. Asta zat vol met vocht of lucht en de arme hond kon niet meer normaal bewegen, want alles deed haar pijn. Uiteindelijk hebben we de dierenarts er bij moeten halen om haar te laten inslapen. Helaas was het een ouderwetse veearts die heel hardhandig met haar om ging. Asta gilde het uit van de pijn, ik kan wel zeggen dat dat een zeer traumatische ervaring was voor mij als klein kind.
Amber had in haar leven twee keer een engeltje op haar schouders. De ene keer was dat toen zij baarmoederontsteking had. De dierenarts was er maar net op tijd bij om haar leven te redden, dit koste haar ook haar baarmoeder. De tweede keer was toen ze haar tong had ingeslikt. Ja, serieus. Ze had haar tong ingeslikt. Mijn vader heeft uiteindelijk zijn vingers om haar tong heen gekregen en uit haar keel kunnen trekken.
Amber had een vetbult van 3kg tussen haar buik en poot, bij de heup. Aangezien ze al op leeftijd was had de dierenarts vanaf het begin van de vetbult afgeraden om het te laten verwijderen. We kwamen daarop terug toen Amber op een gegeven moment zoveel problemen had om op te staan dat er wat moest gebeuren. De dierenarts heeft de vetbult verwijderd en alles leek goed te gaan. Helaas kon ze vanaf dat moment helemaal niet meer lopen met haar achterpoten. We hebben het een paar dagen aangekeken, haar geholpen met lopen zodat ze haar behoeftes buiten kon doen, maar er zat geen verbetering in. De dierenarts heeft haar bij ons thuis laten inslapen, dit was een hele aardige vrouw die het gelukkig pijnloos kon doen voor onze Amber.
Atos kreeg lymfeklierkanker, we zijn met hem naar De Kompaan in Ommen geweest en daar heeft hij chemotherapie gehad. In het begin waren wij natuurlijk bang dat hij, net als mensen, ook heel ziek zou worden van de kuur maar niks is minder waar. In die hele periode is hij een vrolijke, lieve en blije hond geweest op één dag na. Die ene dag was hij misselijk. Daarnaast verloor hij ook haar tijdens de chemokuur, maar daar heeft hij nooit last van gehad.
De therapie heeft hem nog een paar jaar extra gegeven en dat was het zeker waard. Op het laatst werd Atos dement en zag hij minder goed. In die periode liet ik de honden vaak midden in de nacht uit, zonder riem. Zo ineens schoot Atos in paniek over straat, opzoek naar mij. Hij was mij duidelijk kwijt. Vanaf dat moment ging hij hard achteruit. Uiteindelijk vond mijn moeder hem buiten liggen in de regen, hij had liggen slapen in de auto (wat elke hond van ons heerlijk vindt om te doen). Blijkbaar was hij er uitgesprongen en vlak daarna overleden.
Het karakter van een Bouvier is goud waard.