Al jaren heb ik dikke zichtbare aderen in mijn knieholte en over de onderbenen. Afgelopen jaar begon het mij op te vallen dat ik een droge plek op mijn scheen boven mijn enkel kreeg. Dit droge plekje heeft een bruine kleur en jeukt af en toe. Toen werd het toch maar tijd om eens bij de huisarts langs te gaan. Deze zei het volgende: “Ah ja uw vaatkleppen in de grote venen zijn kapot. Dat zien we normaal gesproken bij ouderen. U moet steunkousen gaan dragen. Het is wel serieus nodig.”. Die droge, bruin gekleurde plekken op mijn schenen wordt hypostatisch eczeem genoemd, dat staat in nauw verband met de chronisch veneuze insufficiëntie (CVI).
Het thuisfront was van mening dat als het zo erg was ik naar een specialist doorgestuurd moest worden. Eigenlijk was ik het daar wel mee eens, maar toen ik bij de huisarts zat dacht ik daar zelf niet aan. Ik ben nogmaals bij de huisarts langsgegaan met de vraag of ik doorverwezen kon worden. Dat was prima (zo makkelijk kan het dus gaan). Een week later kreeg ik de uitnodiging voor een onderzoek en aansluitend een gesprek op de poli Flebologie.
Onderzoek
Het onderzoek was een echo maken van beide benen van de grote spataderen. Ik moest met blote benen op een platvorm staan. Er werd koude gel op mijn been gedaan en met een echo apparaat werd van alles vast gelegd. Ik kon mooi meekijken op het scherm. Het gesprek op de poli daarna verliep vlot. “Vertel, waarvoor bent u hier”. Ik vind dat soort vragen vreemd, hebben ze mijn gegevens er wel bijgepakt? Ik heb uitgelegd dat ik dikke zichtbare aderen in mijn benen heb. “Ja u heeft spataderen. Heeft u er last van?”. Dit is blijkbaar een vraag die ze moeten stellen waar het antwoord ‘ja’ op moet volgen, anders kan het niet gedeclareerd worden bij de verzekering. “Daar kunnen wij wat aan doen.” En daarna volgde een hele uitleg over de behandelingen met plaatselijke verdoving en het herstel. Ik zou de uitnodiging binnenkort per post ontvangen.
Spataderen behandeling
Vier weken later was de behandeling in het ziekenhuis. Ik moest mijn broek, sokken en schoenen uitdoen, onderbroek mocht ik gelukkig gewoon aanhouden. Er waren vier mensen in de operatiekamer. De behandelende arts (PA) en drie andere medewerkers waarvan ik niet weet wat hun functies waren want voorstellen en uitleggen hoort er niet bij blijkbaar. De controle vragen werden gesteld; ik moest mijn naam en geboortedatum geven en vertellen waaraan ik geholpen zou worden. Daarna mocht ik op de stoel/het bed gaan liggen en ik kreeg een rond kussentje onder mijn knieën.
Mijn benen werden met mooi roze spul ingesmeerd, blijkbaar was dat ontsmettingsmiddel. Eerst de bovenkant van mijn benen, toen de zijkanten en daarna moest ik mijn benen in de lucht doen en met mijn voeten tegen de handen van iemand aan leunen zodat de onderkant ook ingesmeerd kon worden. Er werden blauwe steriele doeken overal onder mij gelegd en ik moest mijn benen zolang in de lucht houden totdat dat allemaal klaar was. Ik vond dat best wel zwaar, je wil niet met je volledige gewicht op zo’n kleine vrouw leunen maar op den duur was mijn uithoudingsvermogen op. Ik was blij dat ik mijn benen weer neer mocht leggen. Direct kreeg ik nog meer blauwe doeken over mij heen, ook over mijn handen en tussen mijn benen. Mijn benen moest ik zo neerleggen zodat ze aan de binnenkant van mijn benen konden.
Endoveneuze lasertherapie (EVLT)
Voordat de eerste spuit mijn been in ging zei de arts dat dit even vervelend kon zijn. Dat klopt, die eerste prik was even venijnig. Dit was de verdoving van de ader/vene die behandeld ging worden. Die verdoving werkte goed want alle prikken die volgden heb ik niet meer gevoeld. Ik heb ook niet gekeken, want ik heb het idee dat ik daar niet tegen kan. Wel kon ik even meekijken op een scherm van de echo. Ik kon zien hoe een spuit in de zwarte ader ging, dat het puntje echt in de ader zat. Dat meekijken duurde niet heel lang, want ik kreeg een bril op tegen de straling van het laseren en toen kon ik het scherm niet meer goed zien. Heel strategisch begon één van de vrouwen tegen mij te praten. Dit was duidelijk om mij af te leiden, maar ik vond het wel fijn dus we hebben wat zitten praten over werk en wonen. Het moment dat de laser aan ging werd er een checkvraag gedaan over alle deuren dicht waren en of iedereen een bril op had en toen ging het apparaat aan. De vrouw zei tegen mij dat als het te heet werd dat ik het moest zeggen en toen hebben we over honden zitten praten. Na een tijdje begon het wat vervelend te voelen. Nog iets later begon het wat te branden, dit heb ik voorzichtig aangegeven, maar ze waren bijna klaar. Toen het echt pijn begon te doen was het klaar. Dat was één been.
Het tweede been verliep net zoals het eerste been. De eerste prik was venijnig en daarna voelde ik er niks meer van. Het laseren ging ook prima, tot het laatste stuk toen het branderig begon te voelen. Ik gaf het aan, waar ze overigens niks mee deden en toen was het klaar. Beide benen waren gelaserd.
Sclerocompressietherapie
In de knieholte van mijn rechter knie was een vene te zien die als een oude telefoonkoord kronkelde. Deze is met sclerocompressietherapie behandeld. Op het echoscherm zag ik vier zwarte rondjes naast elkaar, ik vroeg in mijn onnozelheid of daar vier vaten naast elkaar lagen, maar dat was die ene ader die dus zo kronkelde. De spuit ging er in en langzaam werden alle vier donkere rondjes wit. Dat was de behandeling.
Ze hebben de blauwe doeken verwijderd en mijn benen schoongemaakt. Toen kreeg ik de steunkousen aan. Liggend moest ik mijn voet in de kous doen, deze was om een houder gedaan om makkelijker aan te trekken en ze trokken de kous zo in één keer tot aan de lies aan. Andere been ging net zo. Toen mocht ik staan. Het voelde een beetje alsof mijn benen van lood waren, maar het ging wel goed. Ik kreeg nog een keer de informatie over hoe het nu verder zou gaan en dat een vervolgafspraak niet nodig zou zijn. Of ik nog vragen had. Ik had tijdens de behandeling al een aantal dingen gevraagd zoals 1) moet ik mijn hele leven nu steunkousen dragen (nee hoor, na de 5 dagen de lange kousen te dragen hoeft het niet meer. Gewoon niet te lang stil staan) 2) wat is niet lang stil staan? (verschilt per persoon, kan 10 minuten voor de één zijn en een uur voor de ander) 3) wat moet ik doen op het werk als we een half uur een staand overleg hebben? (kuitspieren aanspannen) 4) hoe span je je kuitspieren aan? (op je tenen gaan staan en op je hak). Verder had ik nog vragen opgeschreven, die natuurlijk in mijn tas in het kamer naast de behandelkamer lag. Ik heb mij aangekleed en toen ben ik nog even terug de kamer ingelopen en heb ik nog de vraag gesteld wanneer ik weer op de crosstrainer kan trainen (wacht er even 10 dagen mee, als je er een rood hoofd van krijgt ben jezelf alleen maar aan het pesten).
Na de behandeling moest ik eerst 20 minuten lopen, dus mijn man en ik hebben een rondje over de parkeerplaats gelopen. Ik liep als iemand van 90 jaar oud, maar aan het eind liep ik alweer een stuk soepeler. De autorit naar huis ging prima in de bijrijdersstoel, maar ik was wel blij dat ik niet hoefde te rijden.
Herstel
De eerste dagen heb ik ongeveer vijf keer per dag buiten gelopen. De eerste dagen waren regenachtig, dus de honden een paar keer mee genomen om uit te laten. De overige keren ben ik met paraplu naar buiten gegaan, dat loopt toch wat fijner door de regen. Toen het weer beter werd vonden onze honden het ook gezellig dat ze een paar keer extra mee mochten. Wel heb ik ruzie gehad met afzakkende kousen. Wat irritant is dat. Als je buiten in daglicht loopt wil je niet met je hand in je joggingbroek die kousen omhoog hijsen, met als gevolg dat ik echt wel vaak met de kousen op mijn knieën rondliep. Ik weet niet hoe goed dat voor het herstel is, maar ik maakte mij er wel druk om. Ik moest de hoge kousen vijf dagen aanhouden, op dag 3 heb ik met veiligheidsspelden en stukjes elastische stof de kousen vastgemaakt aan mijn hemd. Dat was een enorme verbetering tijdens het lopen, behalve de twee keer dat een speld open vloog en in mijn been prikte.
Ik heb weinig pijn gehad aan mijn benen. Af en toe prikt en trekt het, maar dan loop je weer even wat rond door het huis en is het direct weer goed. Het advies was bij pijn een paracetamol te nemen en dan te gaan lopen, dit heb ik dus niet nodig gehad.
Na vijf volle dagen mochten de kousen eindelijk uit en heb ik heerlijk kunnen douchen. Ik heb eerst nog mijn steunkousen tot onder knie aangedaan, omdat ik dacht dat mijn benen misschien toch zouden opzwellen zonder steun. Toch begon ik te twijfelen, want mijn spataders zijn ook boven de knie geholpen en die kregen zo geen steun. Ik wist niet of dit wel verstandig was en na een paar uur heb ik de kousen weer uitgedaan. Het opzwellen valt achteraf ook reuze mee. Alleen mijn linker been houdt íets vocht vast rond de enkel, dus het is wel fijn om af en toe mijn benen ergens op te leggen. Op de 7e dag heb ik geprobeerd om een uur auto te rijden (schakelbak), maar na 30 minuten begon het vervelend te prikken en te zeuren dus toen heb ik mijn man verder laten rijden. Rond deze tijd begon mij de ader boven mijn knie ook meer pijn te doen. Als ik mijn hand er op leg voelt het heel beurs aan en dat gevoel heb ik tijdens het lopen ook. In mijn onderbenen heb ik dit niet, misschien heeft het iets te maken met dat mijn bovenbenen minder strak zijn dan mijn onderbenen. Ik weet het niet, maar het is gevoelig.
Het is nu 13 dagen geleden dat ik de behandeling heb gehad aan mijn benen. Met autorijden moet ik even stoppen na 30 à 45 minuten en rondjes lopen om de auto om dan weer verder te kunnen. Het gaat al steeds beter, helemaal als ik cruise control aan kan hebben. Af en toe bij het opstaan voelt het in eens warm op mijn bovenbeen een paar seconden en dan is het weg. Ik heb inmiddels ook weer op de crosstrainer gestaan, voor nu rustig aan en maar 30 minuten lang. Soms steekt het even ergens maar dat gaat ook gauw weer weg. Ik kwam er ook achter dat mijn linker enkel een ‘doof’ gevoel heeft, hopelijk komt het gevoel nog weer terug.
Al met al valt de spatader behandeling eigenlijk allemaal mee, maar de ongemakken zijn nu wat meer dan direct na de behandeling. Hopelijk blijft het hier bij. To be continued.