Operatie
Zondag om 20:00 uur waren we, mijn ouders en mijn vriend, weer terug in het ziekenhuis en ik moest mij melden op de verpleegafdeling. We werden naar mijn kamer begeleid. Een vierpersoonskamer en er lag 1 vrouw die duidelijk pijn had. We hebben mijn spullen er neergezet en zijn naar de wachtkamer gegaan om de vrouw haar rust te geven. We hebben daar een uur gezeten en toen was het tijd om afscheid te nemen. Toch wel emotioneel, want je weet niet hoe de operatie zal verlopen. Daarna ben ik teruggegaan naar mijn kamer. De verpleegkundige heeft mijn bloeddruk opgemeten en bloed afgenomen. Ze deed het nog niet zolang en gaf aan dat ze hoopte dat het haar zou lukken, gelukkig heb ik makkelijk te prikken vaten en het ging ook in 1 keer goed. Toen mocht ik douchen en mij klaarmaken voor de nacht.
Ik was om 6 uur wakker en een half uur later kwam de verpleging binnen. Ik kreeg bepaalde pillen die ik met een slokje water naar binnen mocht werken. Verder mocht ik niet meer eten of drinken. Ik kreeg een ziekenhuis ‘hemd’ die ik aan mocht doen met alleen mijn onderbroek aan en daarbij kreeg ik super charmante witte steunkousen. De kousen waren duidelijk een maat of 2 te klein, want ik kreeg ze niet aan. Ik heb ze een maat groter gekregen en de verpleging heeft mij geholpen met de kousen aandoen. Ze zaten enorm strak, maar dat is ook de bedoeling van die dingen. Voordat ik werd opgehaald moest ik nog even naar de wc, want je moet met lege blaas hebben als ze een katheter inbrengen (dit doen ze gelukkig nadat je al onder narcose bent).
Om kwart over 7 gingen we met bed en al naar de wachtkamer van de operatiekamers. Ik werd als tweede in de wachtkamer geplaatst. Mijn ziekenhuis-armband werd gescand en er werd gecontroleerd wie ik was, naam en geboorte datum, of ik kon vertellen waaraan ik geopereerd zou worden etc. Daarna kon ik wachten totdat ik opgehaald zou worden voor de operatie. Tijdens het wachten kwamen er nog ongeveer 8 mensen in de wachtkamer. Allemaal mensen die ook geopereerd zouden worden, allemaal in een bed. Er was één jonge meid (tiener) waarvan de moeder mee kwam. Zij mocht een speciaal overal aan doen en haarnetje op het hoofd en blijkbaar mocht zij mee naar binnen. Het kind was ook helemaal in tranen en ze kreeg een spuugbakje, ze zal wel enorm nerveus geweest zijn. Ik hoorde dat ze door de kaakchirurg geholpen zou worden. Op dat moment wilde ik ook dat iemand met mij mee gegaan was. Natuurlijk is dat niet nodig, maar de gedachte aan dat ik steun aan iemand had op dat moment.. Enfin, de een na de ander werd opgehaald en ik zag de klok zowat 45 minuten verder gaan totdat ik uiteindelijk ook werd opgehaald. Door twee vriendelijke anesthesisten werd ik in mijn bed naar de Operatie Kamer voortbewogen.
In de OK waren ongeveer 15 mensen aanwezig (ik was hier al op voorbereid dat ik niet moest schrikken van alle mensen die er zouden zijn), ook bekende gezichten van de neuroloog en onderzoeker en natuurlijk de professor die mij zou opereren. Eerst werd de TimeOut gehouden. De neurochirurg vertelde de hele kamer wie ik was en vroeg mij waar ik aan geopereerd zou worden. Ze namen door wie en wat er allemaal aanwezig moest zijn. Ten slotte werd mij nog gevraagd of ik nog vragen had; Ik heb ze succes gewenst. Hopend dat de operatie zou slagen. Daarna werden er allemaal plakkers op mijn armen geplakt, knopen van mijn hemd moesten daarvoor open. Ik kreeg infusen op mijn handen. Ik kreeg een mondkap op waar bij werd gezegd dat het puur zuurstof was en dat ik daar niet van zou slapen. Er werd mij verteld dat ik mij dronken zou voelen. Dat voelde ik daarna ook direct, dat zware gevoel in je hoofd en daarna was ik weg.
Ik kan mij niet veel herinneren van het wakker worden na de operatie behalve dat ik erge pijn had en enorm koud. Ik kreeg een gigantische warme deken over en ik weet dat dat heerlijk voelde. Ik kreeg ook een morfinepomp omdat het allemaal zo pijnlijk was. Langzaam aan werd ik wakker en voor mijn gevoel heb ik daar nog best wel een tijd gelegen in de uitslaapkamer. Ik hoorde de verpleging zeggen dat ik naar de afdeling gebracht zou worden en dat de familie al aan het wachten was. Dat was ook zo. Mijn ouders en vriend waren inderdaad al op de kamer. Ik had een pijnlijke plek op mijn wang onder mijn rechter oog en een kleine bult op mijn voorhoofd. Blijkbaar plakken ze je ogen dicht tijdens een operatie en met het er aftrekken was blijkbaar mijn huid geschaafd. En de bult; Ik gok dat ik lomp omgedraaid ben en ergens tegenaan geknald ben. Op mijn hoofd kon ik twee plekken vinden waar opgedroogd bloed in mijn haar zat, blijkbaar waren hier de schroefjes in mijn hoofd gedraaid, overigens heeft dat nooit pijn gedaan. Enfin, ik geloof dat de neurochirurg die dag nog langs geweest is om te vertellen dat het allemaal goed was gegaan. Ik moest 48 uur bedrust houden en dan woensdagmiddag zou ik op de rand van het bed mogen zitten.
De eerste nacht na de operatie was een opeenvolging van uurtje slapen, uurtje wakker, uurtje slapen, etc. ‘s Ochtends werd ik door de verpleging gewassen, poedelnaakt op bed met een gordijntje om het bed. Ik zei dat mijn been zo pijnlijk was. Toen de kousen afkwamen deed dat eerst vreselijk pijn en daarna ebde de pijn weg. Blijkbaar zaten de kousen gewoon echt te strak.. Daarna moest ik mij op mijn zij draaien zodat ze mijn achterkant kon wassen. Eerst lukte het draaien niet eens, want duhh operatie aan de rug en BEDRUST (ging er door mijn hoofd). Maar nee ik moest draaien, ik kreeg een duwtje tegen de kont en het been en ik moest voor my dear life vastklampen aan het bedframe om mijzelf in die positie te houden. Ik vind het nog steeds belachelijk, maar er moest ook naar mijn wond gekeken worden en dat kon natuurlijk ook niet op een andere manier. Alles zag er goed uit en blijkbaar is de drain (drain om wondvocht af te voeren van binnenuit) er toen uitgehaald. Hier kwam ik de tweede dag achter toen de verpleging mij vertelde dat er geen drain meer in zat.. Anyways; De eerste dag na de operatie bleek mijn bloeddruk laag te zijn, wat zou kunnen komen door pijn en morfine. Ik had blijkbaar de verkeerde waardes doorgegeven aan mijn moeder, die direct de afdeling had gebeld van dat het allemaal niet goed was maar gerust werd gesteld dat ik niet de juiste waardes had verteld. I blame the morphine xD. De eerste dag na de operatie kreeg ik ook allemaal middeltjes om mijn ontlasting weer op gang te helpen, maar dat had geen succes.
De tweede nacht na de operatie werd ik ineens heel misselijk. Zo misselijk dat mijn mond van binnen warm werd, gal naar bovenkwam, ik begon te zweten en tegen het overgeven aanzat. Hierdoor was ik redelijk in paniek, want hoe geef je over zonder voorover te kunnen buigen? Mijn hele rug deed mij zeer en het bed kon ik niet eens in 45 graden krijgen dus hoe in vredesnaam zou ik moeten kunnen overgeven. De verpleging had mij een spuugbak gedaan en zei dat ik een beetje op mijn zij moest gaan liggen… Gelukkig is het niet zover gekomen. Ik kwam er zelf mee dat de morfine misschien de boosdoener was, want het gevoel kwam na elke druk op de pomp weer terug. Ook kreeg ik een spuit voor in de mond waar pijnstilling in zat en direct daarna voelde ik licht in mijn hoofd, begon te zweten, suizen in mijn oren en viel bijna flauw. De verpleging nam het in de ochtend door met de zaalarts en daarna kreeg ik oxycodon als pijnstiller. Hierna was de misselijkheid over. Ik werd ook weer gewassen en de wond zag er prima uit. Die dag kreeg ik ook weer middeltjes om mijn ontlasting op gang te helpen, onder andere een drankje met vezels die echt heel vies was en een zetpil. Het was een vreselijk gênant moment dat het gordijntje om mij dicht was, dat er een poepluier om mijn kont was geplaatst en dat ik in een ruimte met meerdere mensen moest poepen. Ik heb drie pogingen gedaan, wat uren duurde maar uiteindelijk lukte het. Maar niet omdat ik het voelde, maar omdat ik weet welke spieren je moet aanspannen om het te doen. En dat was heel zorgelijk voor mij. Ik voelde de zetpil, dus het gevoel bij mijn anus was goed. Maar het gevoel van aandrang in de endeldarm voelde ik niet.. Naast dat ik mij vreselijk schaamde omdat ik mijzelf er onder had gepoept was ik enorm verdrietig dat ik blijkbaar mijn endeldarm niet voelde. Daarnaast merkte ik tijdens het schoonmaken dat ik mijn linkerbil niet goed voelde.
De tweede dag na de operatie kwamen de neuroloog en onderzoeker weer langs om de testen bij mij af te nemen. Het gevoel van de benen werden gecontroleerd met een scherp en stomp object, een apparaat die trillingen doorgeeft, etc, het werd duidelijk dat bij mijn tenen ik overgevoelig was. Ook werd mijn kracht weer getest die gelukkig net zo goed was als voor de operatie. Rond 15:00 u kwam de fysiotherapeut langs en die zei dat ik op de rand van het bed mocht gaan zitten. Ik heb haar vragend aangekeken, hoe moet ik dat doen? Twee dagen in bed liggen en je bed niet eens rechtop kunnen zetten omdat die houding te pijnlijk was. Ik was sceptisch over of ik het zou kunnen. Ik wilde aan de rechterkant er uit, dus ik moest mijn rechter been strekken en mijn linker knie optrekken. Hierdoor rol je makkelijker op je zij. Daarna de benen over de rand heen doen en doordat het gewicht van je benen al naar beneden hangen is het makkelijker om jouw bovenlijf van het bed af te duwen. De fysio hielp bij het laatste stuk en ik zat! Ik werd lichtelijk duizelig in mijn hoofd en ik moest even een tijdje zo zitten totdat ik er weer aan gewend was. Toen vroeg de fysiotherapeut of ik het ook zag zitten om een stukje te lopen. Het infuus-ding met katheter-zak werd naast het bed gezet en mocht gaan staan. Verrek dat ging best goed. Uiteindelijk heb ik samen met de fysio een rondje op de afdeling gelopen, wel heel voorzichtig en onwennig maar toch zonder steun. Ik merkte wel direct dat ik mijn voeten niet goed voelde en daarom liep ik ook niet normaal. Ook was de houding van mijn rug voorover gebogen, omdat rechtop lopen voor mijn gevoel gewoon niet kon. De verpleging vond dat de katheter er gelijk uit kon, want ik kon nu naar de wc lopen. De eerste keer op de wc merkte ik weer dat ik mijn linkerbil niet goed voelde, ik kon niet voelen of ik goed op de wc-bril zat. Ik moest met mijn handen controleren of ik juist zat. Ik had duidelijk wel andere symptomen dan voor de operatie.
De derde dag na de operatie (hemelvaart 2019) mocht ik zelf douchen. Alle infusen waren inmiddels er uitgehaald dus het kon. Na drie volle dagen in het ziekenhuis liggen zaten er zo ongelooflijk veel klitten en knopen in mijn haar en het voelde aan als touw. Wat was dat heerlijk om mijn haar te wassen. Alleen bij het afdrogen werd ik wat zweterig en met hulp van de verpleging bij het aantrekken van mijn begon ik weer licht in mijn hoofd te worden en zat ik tegen flauwvallen aan. De verpleegster heeft gauw mijn onderbroek, broek en shirt aangedaan en naar mijn bed gebracht. Toen ik even lag begon het al weer weg te trekken. Ik heb wel vaker dat met pijn mijn bloedsuikers naar beneden zakken en dat ik gauw flauw val. Ze raadde aan om Dextro te kopen, dat gebruiken diabetes patiënten ook als ze merken dat hun bloedsuiker te ver daalt. De zaalarts vond dat ik naar huis mocht als ik dat ook zag zitten en natuurlijk wilde ik het ziekenhuis uit. Het is heel vermoeiend met alle toeters en bellen die dag en nacht afgaan, alle moetjes met wassen ‘s ochtend en bloeddruk opmeten en pillen nemen op momenten dat de verpleging het zegt en de hele dag wachten totdat het bezoekuur weer begint.
Mijn buurman (op de kamer) mocht ook dezelfde dag naar huis, die was ook aan de rug geopereerd op dinsdag. Zijn vrouw vertelde dat iemand haar had aangeraden om een vuilniszak te gebruiken in de auto. Hierdoor glijd en draai je makkelijker op de stoel. Ze had bij de verpleging om zakken gevraagd, één voor haar man en één voor mij. Super aardig en achteraf gezien werkte het ook echt heel goed. De verpleging gaf mij verschillende papieren mee. Een brief voor de huisarts voor als mijn ontslag brief vrijdag nog niet bij de huisarts was aangekomen. Handleidingen voor hoe ik thuis kon revalideren. Wat wel en niet te doen etc. Recepten voor de apotheek beneden in het ziekenhuis om gelijk de eerste lading pillen mee te krijgen. Eenmaal beneden was de apotheek dicht i.v.m. hemelvaart…….. Op een papier stond dat het andere ziekenhuis in de stad wel een apotheek had die open was. Mijn zus en zwager zijn daar naartoe gegaan, terwijl mijn vriend en ik buiten dat ziekenhuis hebben zitten wachten in de auto. Dat heeft ongeveer allemaal een uur geduurd, daarna moesten we nog anderhalf uur terug naar huis. Het laatst half uur in de auto kreeg ik het echt voor mijn kiezen en was geen pretje. Maar eenmaal thuis kon ik heerlijk in mijn eigen bed liggen. Een boxspring, lekker hoog en zeer comfortabel.