Afgelopen week heb ik voor de eerste keer in mijn leven een MRI scan laten maken. Ik had een afspraak bij Radiologie gemaakt voor de scan en ik kreeg een aantal papieren mee waarop uitgelegd staat waar je rekening mee moet houden (geen metalen in of om het lichaam) en hoe het scannen zal verlopen en dat het ongeveer 30 tot 45 minuten zal duren. Ook zat er nog een formulier bij die ik vooraf moest invullen waar je aangeeft of je ergens in je lichaam metalen hebt of dat je zwanger bent etc.
De dag van de afspraak. Als voorbereiding had ik al mijn sieraden thuis al afgedaan en ook had ik een joggingbroek meegenomen. Ik heb heel even in de wachtkamer moeten wachten en toen mocht ik meekomen naar een klein aankleedkamertje met krukje, spiegel, wasbak en toilet. De radioloog vroeg naar het ingevulde formulier, ik kon op alles nee antwoorden dus dat was goed. Daarna mocht ik mijzelf omkleden en helemaal metaalvrij maken. Dus BH uit, ik heb nog even gecheckt of mijn hemd geen metalen dingetjes bij de handjes had, joggingbroek aan, elastiekje uit het haar en tot slot mijn bril af. Na nog even wachten mocht ik mee naar de ruimte waar het MRI apparaat stond. Aangezien ik mijn bril niet op had kon ik helaas niet veel details zien, maar het leek op de MRI apparaten die ik wel eens in ziekenhuis series heb gezien. Zo’n plaat waar je op moet liggen en een groot wit apparaat met een gat er in waar je uiteindelijk ingeschoven wordt. Ik mocht op de plaat gaan liggen (op de rug) met mijn hoofd in een voorgevormde constructie. Terwijl ik dit deed begon de radioloog met uitleggen wat er ging gebeuren en wat ik kon verwachten. Een kussen werd onder mijn benen geschoven, want dit zou lekkerder liggen. Ik moest oordopjes in doen en een koptelefoon opzetten. Hierdoor kon ik de radioloog wat lastiger verstaan. Ze vroeg of ik naar de radio wilde luisteren en dat wilde ik heel graag zodat ik in ieder geval de liedjes kon tellen om enig besef van tijd te hebben. De radio werd aangezet en ik kon de radioloog nog slechter verstaan. Tot slot kreeg ik nog een soort ballon om vast te houden in één hand, ik kon hier in knijpen als ik het niet meer kon volhouden en er direct uit wilde. En toen was het tijd voor de daadwerkelijke scan.
Ik werd een stukje de koker van de MRI machine ingeschoven. Dit gebeurde automatisch en ging sneller dan ik had gezien in ziekenhuis series. Op het moment dat de beweging stopte voelde ik lichte paniek in mij opkomen, omdat de muur zo dicht om mij heen zat. Mijn handen die ik naast mijn lichaam had gelegd schuurde langs de binnenkant. Ik ben absoluut niet claustrofobisch, maar ik moest mijzelf tot rust manen dat het allemaal wel mee viel. Ik schoof nog een stukje verder in de buis. Ik heb mijn ogen maar dicht gedaan, want de aanblik van de binnenkant van de koker waar ik in lag kwam op me af. Na een tijdje stilte begon de scan. Zoals bekend is van een MRI scan, was dit een hard geluid. Alsof je in de discotheek halverwege de zaal staat en dan de bas door je lichaam voelt gaan. Dit duurde een tijd, toen het stopte begon een ander soort geluid met een ander ritme. De ene klonk als een alarm wat afging, de andere als een tandartsboor en weer een andere klonk als een discotheekbas. Af en toe verschoof de plaat (inclusief ik dus) en dan begon er weer een scan. Ik durfde absoluut niet te bewegen, behalve dan te ademen, maar na een tijd voelde ik mijn armen niet meer en een spier in mijn nek begon zeer te doen. Af en toe was er pauze tussen de geluiden door en dan bewoog ik maar een beetje om weer wat gevoel te krijgen en ongemakken weg te strekken. Halverwege kreeg ik ook een droge keel, waardoor het slikken wat moeilijker ging. Toen vroeg de radioloog mij hoe het ging en ik zei ‘prima’. Wat ze daarna zei klonk als ‘we moeten nog even een scan overnieuw doen, het gaat nog drie minuten duren’. Hier werd ik opgewekt van, ik was bijna klaar. Maar het duurde maar en ik weer drie keer verschoven, dus misschien had ze gezegd ‘drie scans’. Na die derde scan moest ik, voor mijn gevoel, lang wachten en meerdere plekken begonnen pijn te doen en ik kreeg jeuk aan mijn neus. Toen zei de radioloog tegen mij dat sommige scans nog niet goed gelukt waren, het zou nog vijf minuten duren. Na anderhalf nummer stopte de scan en na even wachten vertelde de radioloog mij dat het klaar was en dat ze mij er uit zou halen. Wat was ik opgelucht met die mededeling. Na 10 nummers op de radio, plus een reclame blok met het 16:00 uur nieuws mocht ik er eindelijk uit. De plaat schoof er helemaal uit, de radioloog haalde het kussen onder mijn benen vandaan, ik deed alvast de koptelefoon af en de oordopjes uit. Ik moest even weer tot mezelf komen al zittend. Zonder bril zag ik nog steeds niet veel dus ik focuste mij maar op de radioloog. Blijkbaar had het langer geduurd omdat sommige afbeelding niet scherp waren geweest. Dat moet met mijn ademhaling te maken hebben gehad, want verder lag ik zo stil als een dooie pier. Er werd mij nog gevraagd of ik al een afspraak had om de uitslagen door te nemen, dat had ik al geregeld. Toen mocht ik weer het kleedkamertje in en naar huis.
Ik heb er in totaal wel 45 minuten in gelegen en na de tijd voelde ik mij niet fijn. Waarschijnlijk omdat ik toch meer gespannen was dan ik had verwacht. Nu twee dagen later voel ik mij weer prima en als het nodig is zal ik wel weer een MRI scan laten maken, maar ik vond het zeker geen pretje.
*update: Ik heb inmiddels een tweede MRI scan gehad, lees hier over mijn tweede MRI ervaring. Die ervaring is al een stuk beter.
Eén antwoord op “MRI scan thoracolumbale wervelkolom”